Islote de Lobos

Dit is de toegang over zee tot het eiland Lobos. Het is een stenen havenhoofd van ongeveer zestig meter lang waar de route begint die het eiland doorkruist, in het uiterste zuiden van het eilandje. Dit is de hoofdingang tot het park waar de boten aanleggen die bezoekers aanvoeren vanuit Corralejo.

Dit strand, het schelpstrand genoemd, heeft zijn naam gekregen vanwege zijn vorm. Het is een kleine baai bedekt met zand aan de voet van de heuvel de Krater (La Caldera), de hoogste van Lobos. Deze zone, ideaal om te zwemmen, bevat een klein themapark gewijd aan de monniksrob. Dit is het diersoort dat het eilandje zijn naam heeft gegeven

We kunnen iets van de route afwijken om de zoutvelden van Marrajo te bezoeken. Deze zijn gelegen aan het einde van het strand van La Caleta. Dit zijn nieuwe zoutvelden zonder enige aanbouw; het enige wat je hier vindt zijn de filterruimtes, kanalen en een put. Ze zijn goed onderhouden en geven deze uithoek van het eiland een speciaal karakter.

Vlak voor de vuurtoren ligt een zoutmoeras dat bestaat uit kleine lagunes die regelmatig onderlopen. De begroeiing hier is heel interessant en geheel aangepast aan het zeewater. We vinden er inheemse plantsoorten zoals de sempervivum van Lobos, die alleen op dit eilandje groeit. Dit is tevens een perfecte plaats voor het observeren van vogels, vooral van waadvogels.

De vuurtoren van Martiño is het voornaamste gebouw van het eiland en dateert uit de tweede helft van de negentiende eeuw. Het is een belangrijk element voor de veiligheid van de scheepvaart in de Straat van la Bocayna, tussen de eilanden van Lanzarote en Fuerteventura, samen met de vuurtoren van Pechiguera in het zuidpunt van Lanzarote en die van Cotillo, tegenover deze vuurtoren in het uiterste noorden van Fuerteventura

In dit gebied stonden huizen gebouwd met losse stenen waarvan de ruïnes nog zichtbaar zijn. Hier woonden Portugese werkers die de vuurtoren van Martiño bouwden. De wegen die nu nog door het eiland lopen werden tijdens die bouw aangelegd. Het geheel duurde vijf jaar vanwege de moeilijke bevoorrading en andere redenen.

Dit is een opmerkelijk mooie zandvlakte. We lopen hier langs op weg naar het Haventje (el Puertito). Het zand geeft een witgoudkleurige tint aan het landschap tussen de grafheuvels, minivulkanen en de typische begroeiing van deze kustgebieden